Wat is de situatie?
Je partner heeft behoefte aan meer vrijheid en neemt fysiek afstand van jou en jullie relatie.
Vertwijfeld blijf je achter wat dat dan praktisch gaat betekenen ..“meer vrijheid en afstand”.
Helderheid krijg je niet en je blijft zitten met de vraag “of het nog goed komt tussen jullie”.
Vandaag gaan we in op de vraag wat er aan de hand zou kunnen zijn waardoor er een situatie ontstaat waarbij iemand afstand wil nemen, ondanks dat de gevoelens voor elkaar op zich nog oké lijken te zijn.
Meestal worden wij in dergelijke situaties benaderd door de vrouw waarvan de man deze behoefte aan vrijheid en afstand kenbaar heeft gemaakt en zich ook daadwerkelijk fysiek (tijdelijk of niet ) uit
de relatie heeft teruggetrokken.
De partner, degene die afstand neemt, geeft dus aan dat er zeker nog wel gevoelens zijn en dat tegelijkertijd de relatie zo’n claim op hem legt of zo intens of intensief is, dat hij of zij de fysieke nabijheid tijdelijk of misschien wel definitief “ontvlucht”.
Zomaar een situatie die we in de praktijk tegenkomen. We worden dan benaderd door degene die in vertwijfeling en in onzekerheid is achtergelaten en die zich afvraagt hoe het nu verder moet of kan gaan.
Vooral ook of “het” nog goed komt.
Er kunnen meerdere redenen zijn waarom iemand vrijheid en afstand claimt en daar naar handelt.
Ik wil eerst even het mogelijke perspectief schetsen van degene die behoefte heeft aan meer vrijheid.
Ieder persoon is anders maar ik probeer dit even in algemene zin weer te geven.
Een gebrek aan ruimte en vrijheid.
Als er een behoefte is aan meer ruimte en vrijheid, dan zou je mogen veronderstellen dat er sprake is van een gebrek aan persoonlijke ruimte en onvrijheid. In elk geval in de ogen van degene die dit als
zodanig ervaart. De oorzaak van het gebrek aan ruimte en vrijheid wordt door de afstand-nemer meestal bij de ander – bij jou- neergelegd.
Wat veroorzaakt dan de gedachte dat er in de relatie te weinig persoonlijke ruimte en vrijheid is?
Eén van de redenen waarom mensen zich tot elkaar aangetrokken voelen is als de ene persoon verlatingsangst heeft en de ander bindingsangst. Dat klinkt misschien vreemd maar deze twee verschillende soorten angsten haken perfect in elkaar en vandaaruit ontstaat er in het begin van de relatie toch aantrekkingskracht.
Verlatingsangst
Hoe dan? Degene met verlatingsangst -jij?- heeft ervaringen in het verleden opgedaan, als kind.
Deze ervaringen worden meestal opgedaan met de verzorger / ouders.
In het geval van verlatingsangst kan er sprake zijn van 1 of meer ouders die, in het verleden, niet in staat zijn geweest om jou als kind een veilige thuisbasis te geven.
Er was sprake van afstandelijkheid, een kille en koele situatie.
Je behoefte om je gewaardeerd te voelen, om het idee te hebben dat je kon voldoen aan hun verwachtingen en daarmee het idee te krijgen dat je een “goed” mens was.
Ook kreeg je weinig bevestiging dat je competent of vaardig was; dat je in staat was om bepaalde taakjes of klusjes naar hun zin te vervullen.
Complimentjes waren zeldzaam; kritiek was er regelmatig en ging soms gepaard met verbale of fysieke agressie en kleineren.
Doordat je als kind het idee kreeg dat je niet voldeed, dat je niet goed genoeg zou zijn om liefde en warmte te ontvangen, heb je angsten ontwikkeld.
De angst om te worden verlaten en daarmee aan
je lot te worden overgelaten door degene(n) waar je van houdt, je ouders.
Deze angsten spelen in je huidige relatie nog steeds. Nog steeds heb je, onbewust, de angst dat je niet voldoet voor je partner. Dat je niet goed genoeg bent en dat er een moment komt waarbij je
wordt bedankt. Je projecteert je oude ervaringen en angsten feitelijk op je huidige partner.
Bindingsangst
Aan de andere kant heb je dan een partner aangetrokken met bindingsangst. Zou het zomaar kunnen zijn dat de basis van je partner dezelfde is als die van jou?
Dat je partner een gelijksoortige situatie in zijn jeugd heeft meegemaakt?
Begrijp je dan ook dat een gelijksoortige jeugd op bepaalde vlakken, je
juist veilig en vertrouwd laat voelen bij zo’n partner?
Je hebt immers veel dezelfde soort ervaringen en dat schept een band. Alleen is dat een band van ellende, niet van liefde.
Al lijkt het 'r in het
begin wel op dat het liefde of verliefdheid is.
Verzorgend of over-verzorgend of overbezorgd?
Wat er aanvullend bij bindingsangst nog aan de hand kan zijn is het volgende:
Je partner had als kind een super verzorgende moeder of zelfs een super overbezorgde moeder. Een moeder die hem alles uit zijn handen nam en hem in alles verzorgde en tegemoet kwam. Hem
beschermde tegen van alles en nog wat. Ze had er misschien zelfs moeite mee dat hij, als kind, opgroeide tot volwassene en heeft geprobeerd ( en misschien nog ) om hem “klein” te houden en hem nog steeds te bemoederen alsof hij nog steeds een kind was.
Elk kind streeft uiteindelijk naar autonomie. Op eigen benen staan of zoals kinderen dat vaak zeggen: “Ikke zelf doen”.
Omdat we allemaal de behoefte hebben om onszelf te kunnen ontwikkelen en om ons competent -vaardig- te kunnen voelen. En hoe kun je jezelf zelfstandig voelen, hoe kun je je vaardigheden ontwikkelen als er steeds iemand om je heen is die van alles uit je handen neemt en je in sommige gevallen nog behandelt als een klein kind.
Kun je jezelf voorstellen dat dit verstikkender kan werken
dan een wollen deken op een hete zomerdag en dat er een drang tot vluchten ontstaat? Letterlijk een vluchtdrang om meer lucht te krijgen?
Maar het omgekeerde kan ook de oude situatie zijn: dat er helemaal niet zo goed voor hem werd gezorgd en dat ie aan z’n lot werd overgelaten als kind. Hoe “eng” en “ niet te vertrouwen” kan het
dan zijn als er ineens iemand is die wel voor hem zorgt en hem daarmee overlaadt? Hij is dat allemaal niet gewend, kent het niet en uiteindelijk, vertrouwt ie het dus ook niet.
“Er zal wel een addertje onder het gras zitten!”
Vanuit de angst dat op een dag “de aap uit de mouw komt”, neemt ie zelf maar vast afstand. Uit voorzorg.
Afstand of afstandelijkheid?
Tenslotte mag je jezelf afvragen of hij behoefte heeft aan afstand of aan de gevoelsmatige afstandelijkheid die voor hem, vanuit zijn kind tijd, veilig en vertrouwd voelt.
Terug naar jou, de vrouwelijke partner met verlatingsangst.
Je bent bang om door je partner verlaten te worden. Je doet daarom vreselijk je best om het hem zo veel als mogelijk naar de zin te maken. Thuis, hem uit de wind houden v.w.b. de kinderen, doen en laten waarvan je weet dat hij dat kan waarderen en waardoor hij wel bij jou zal willen blijven omdat je alle omstandigheden voor hem creëert die hem bevallen.
Pamperen heet zoiets.
Je doet vreselijk je best om alles tip top voor hem op orde te hebben. En als hij eens iets doet (of niet doet ) dat je eigenlijk niet zo prettig vindt, dan hanteer je de “laat maar” strategie en bedenk je van allerlei argumenten voor hem om zijn doen en laten goed te praten.
Herken je dat?
Vaak is de partner ook nog eens kostwinner en ben je daarin van hem afhankelijk.
Zoals je als kind afhankelijk was van je ouders.
Die situatie vind je aan de ene kant prima, dat geeft hem eigenwaarde en zelfvertrouwen waardoor ie van jou zal blijven houden. Aan de andere kant besef je jezelf heel goed dat je daardoor jouw ontplooiing en talenten wegstopt en feitelijk niet gebruikt.
Ergens “jeukt” dat van binnen en dat stop je weg. Niet zeiken Marijke!
En jouw behoeften dan?
Waar zijn dan jouw behoeften en waar ben jij dan als je jezelf zo wegcijfert voor de ander?
Mag jij er niet zijn?
Mogen jouw behoeften er niet zijn?
Hoeveel druk legt het op jouw schouders om de “perfecte wereld” voor je partner in elkaar te breien?
Hoeveel ben je continu op je hoede en zet je je voelsprieten uit om zijn stemming of gevoelens voor jou te peilen? Om zo steeds te checken “of het nog allemaal goed is”?
En dan .. gebeurt toch waar je zo voor vreesde. Ondanks al je inzet, energie, jezelf wegcijferen, goede wil en harde werk voor je gezin en vooral voor je partner .. krijg je op een dag de boodschap:
“Ik heb behoefte aan meer vrijheid en ik neem even afstand”.
Jou in vertwijfeling, onduidelijkheid, machteloosheid, teleurstelling en misschien wel in paniek achterlatend.
Om vervolgens je hele denken, voelen en gedrag te gaan richten op maar 1 doel:
“hoe krijg ik hem z.s.m. weer terug?”
Inzicht in je verleden
Zie je nu hoe in deze situatie het verleden van jullie allebei een hele grote rol speelt in jullie relatie? Vraag je serieus eens af of dit het soort relatie is waar JIJ echt behoefte aan hebt.
Een relatie waarbij jij continu op je tenen loopt om het de ander naar de zin te maken of om zijn gedrag goed te praten, te accepteren en het onder het kleed te vegen.
Allemaal uit angst dat de ander jou alleen zou kunnen gaan laten of gaat verlaten als je dat allemaal niet doet of bent.
En aan de andere kant heb je een partner die zich, vanuit zijn beschadigingen, niet echt aan jou kan binden. Ik heb het dan niet over vastbinden. Dat is wat je nu doet door hem zo te bemoederen en waardoor er bij hem weerstand en behoefte aan ruimte ontstaat.
Los van het feit dat hij zijn bindingsangst ook zelf mag gaan aankijken en mag gaan onderzoeken wat zijn verantwoordelijkheid is in een relatie als hij zo’n last heeft met het zich oprecht en open, van hart tot hart, te verbinden met iemand.
Heeft hij ooit zijn gevoelens mogen en kunnen uiten als kind?
Heeft ie ooit echt kwetsbaar mogen zijn of werd ie dan afgestempeld als een “mietje”?
Heeft ie ooit een relatie kunnen hebben waarbij de ander haar grenzen aan kon en mocht geven zonder consequenties?
Ruimte om te groeien, individueel en samen.
Uiteraard bestaat er altijd ruimte om hier in te groeien en daarmee de relatie in stand te houden.
Voorwaarde is wel dat beiden een diepe bereidheid voelen om de reis naar binnen te gaan maken en om oude ervaringen en trauma’s te gaan herkennen, erkennen, te accepteren en los te laten.
Jij op de eerste plaats voor jou zelf; hij op de eerste plaats voor zichzelf.
Op de tweede plaats kan dan worden bezien of er tussen jullie nog voldoende basis is voor een relatie 2.0.
Een laatste vraag aan jou.
Ik eindig met een vraag aan jou, als degene die op afstand is gezet en nu nagelbijtend op de bank naar de klink van de voordeur zit te turen in de hoop dat hij opeens weer binnenstapt en roept: ik ben weer terug! “
Mijn vraag aan jou: “Hoe zou jou perfecte relatie er uit mogen zien als je vrij zou zijn van angsten? “
Welke karaktereigenschappen zoek je dan in je partner?
Welke kenmerken of kernwaarden horen dan bij jouw ideale relatie?
Hoe ga je met elkaar om en in hoeverre is er ruimte om samen helemaal jezelf te kunnen zijn en om de fijne en minder fijne dingen met elkaar te kunnen delen en bespreken? In alle rust, ruimte, vrijheid en respect. Als vrije volwassenen, vrij van de ballast van het verleden en dus ook vrij van de drijfveren vanuit het verleden.
Ondersteuning nodig?
Heb je het idee dat ik daarin iets voor je kan betekenen?
Kijk dan gerust even naar de mogelijkheden op onze website en neem contact met me op voor een gratis en vrijblijvende online kennismaking.
