“Depressie is het gevolg van een langere periode waarin een tekort aan diepere liefde wordt ervaren, waarbij elke poging om dit gemis van buitenaf opgevuld te krijgen heeft gefaald en waarbij elke hoop om dit alsnog te mogen gaan ontvangen tijdelijk is opgegeven.”
Dit is in het kort mijn beschrijving van het fenomeen “depressie”.
De pressie (de druk) om een gedrag, een overlevingsstrategie, een rol in het toneelspel van het eigen leven te blijven spelen in de hoop of verwachting dat dit iets positiefs gaat opleveren (liefde), blijkt uitzichtloos, daarmee hopeloos, de moed is in de schoenen gezakt en dat voelt nutteloos, futloos, zinloos en al wat er nog meer loos is.
De jacht op vervulling van behoeften
Jarenlang zijn alle gedragingen gericht geweest op het verkrijgen van een vervulling van de behoeften. De behoefte aan waardering en erkenning, aan warmte en de moeite waard zijn, aan veiligheid, aan het idee er toe te doen en om een “goed” mens te zijn. Jarenlang is hiervoor geploeterd en gezwoegd met de pressie, de druk, om een positief resultaat te oogsten: liefde.
Dan komt er een moment van dè-pressie. De druk, de pressie, is te hoog geweest. De druk om iets of iemand te zijn of te worden om maar liefde te oogsten, in welke vorm dan ook. De druk was en is te hoog en je bent nu als een doorgeprikte zeepbel: uit elkaar gespat en all over the place.
De druk is dus nadrukkelijk te hoog geweest en de “opbrengst” van het vertoonde schijngedrag was slechts marginaal.
Uiteraard werd er weleens waardering en erkenning geoogst. Of liefde. Toch slechts elke keer maar met tijdelijke voldoening omdat het naar meer smaakte en het verkregen gevoel “inflatie gevoelig” bleek te zijn. Dit betekent dat de verkregen opbrengst na vertoond gedrag, maar voor korte tijd voldoening en geluk brengt, en dat daarna de onrust weer toeslaat en er meer van hetzelfde nodig is om weer rust te ervaren.
Hoop-junkies en Hoop-dealers
Ik noem dit Hoop-junkies: een hoop junkie doet alles om een “shotje Hoop" te krijgen. Hoop op waardering, erkenning, zekerheid, rust, liefde enzovoort. Hoop dat van buitenaf, d.w.z. door anderen dan jezelf, deze vervulling van behoeften wordt gekregen. Hoop dat anderen je liefde en geluk geven op basis van de rol die jij speelt in het leven. Een rol die afwijkt van wie je echt bent want je bent “natuurlijk” als de dood dat je echte zelf voor de buitenwereld niet goed genoeg zal zijn om te krijgen waar je zo op hoopt. Stel dat je door de mand valt, dan zal niemand van je houden. De Hoop-junk heeft steeds meer "shotjes Hoop" nodig om zich goed te blijven voelen. Steeds meer wordt er pressie op de Hoop-junk uitgeoefend om sneller en meer "shotjes" te scoren voor een prettig gevoel. Waardoor de afhankelijkheid van de buitenwacht, de mensen die jou die hoop op waardering en erkenning moeten geven, groter en groter wordt. Waardoor de buitenwacht als het ware jouw Hoop-dealers worden en daarmee ook gaan bepalen of jij je "shotje Hoop" wel krijgt of niet. Waardoor jouw lot, jouw gevoel van geluk, volledig buiten je zelf komt te liggen. De Hoop-dealers hebben je bij de strot: zij bepalen of jij gelukkig bent door jouw wel of niet te geven waar je op Hoopt: je "shotje waardering en erkenning". Je "shotje Liefde".
Stress en uitputting
Te weinig "shotjes Hoop" putten je uit. Het keiharde werken voor nog meer "shotjes" putten je uit. Het onverzadigbare gevoel van verdriet en eenzaamheid konden steeds tijdelijk worden onderdrukt en nu werken de "shotjes" niet meer. Dikke stress. Ze hebben hun kracht verloren, ze verdoven je niet meer.
En je bent terug bij af: bij jezelf.
Depressie en zelf-liefde
De-pressie is het langdurig ervaren van een gebrek aan liefde. Zelf-liefde dus. Niet de voorwaardelijke liefde van de buitenwacht, de Hoop-dealers, die bepalen wanneer ze jou wel of niet een fijn gevoel geven.
Makkelijk gezegd: zelf-liefde. Alsof dat iets is dat je “even” bij de Lidl van de schappen trekt en waarvan je een voorraadje aanlegt in je eigen persoonlijke koelkast.
Nee helaas, zo makkelijk is dat niet.
Als zelf-liefde (her)ontwikkelt dient te worden, dan betekent dit dat er een afwezigheid van zelf-liefde is ontstaan in de loop van de tijd.
Waardoor? Wie zal het zeggen. Door ervaringen, herinneringen daaraan, gedachten daarover. Bewust en vooral onbewust. Door de jaren heen ben je hierdoor geprogrammeerd. Geprogrammeerd om te geloven dat je waardering, erkenning, liefde moet verdienen door iets te zijn of te doen. Omdat het voor jou nooit vanzelfsprekend was om het te mogen ontvangen. Van kinds af aan. Omdat het nooit vanzelfsprekend was dat je positief bevestigd werd in je kind-zijn, in je zijn als een afgeleide van onvoorwaardelijke liefde waar elk kind automatisch van uit gaat dat het dit mag ontvangen. En dat het niet voldoende ontving. Waarom niet? Niet omdat het dat niet verdiende. Stomweg omdat het niet kon worden gegeven door de mensen uit zijn verleden. Omdat ze het ook nooit hebben geleerd om het te krijgen en te ontvangen en dus ook niet om het te geven.
Onvoorwaardelijke liefde: vanzelfsprekend
Omdat het nooit vanzelfsprekend was, ben je van alles gaan doen en zijn in de hoop dat je het wel zou gaan ontvangen. Er automatisch vanuit gaande dat het wel aan jou moe(s)t liggen dat het aan jou lag / ligt dat je het niet ontvangt. Let wel: je uitgangspunt als kind is dat je AUTOMATISCH onvoorwaardelijke liefde ontvangt. Wat betekent dat er ergens diep van binnen een herinnering moet zijn opgeslagen dat je “ergens” een ervaring hebt met het onbaatzuchtig mogen ontvangen van onvoorwaardelijke liefde ( de Bron? ). Het kind gaat er vervolgens AUTOMATISCH van uit dat het wel aan hem of haar MOET liggen als deze onvoorwaardelijke liefde niet wordt ontvangen. Vanuit de eigen onvoorwaardelijke liefde voor ouders of opvoeders betrekt het kind het gemis op zichzelf. Het trekt geen moment de ouders of opvoeders in twijfel! En juist vanuit die onvoorwaardelijke liefde van het kind betrekt het zijn gemis op zichzelf: het moet wel aan hem of haar liggen dat het geen afdoende vervulling krijgt voor zijn of haar behoefte aan onvoorwaardelijke liefde .. :(
Aangepast gedrag
Zie hier de voedingsbodem voor de-pressie. Het kind gaat zichzelf aanpassen, veranderen, gedrag aanmeten, gedachten vormen, gevoelens wegstoppen. Alles om maar in de smaak te vallen en als positief gedrag niet werkt, dan maar negatief gedrag. Uit wanhoop, want aandacht is aandacht.
De sleutel tot zelf-liefde.
Dit is dan ook het gaan herkennen van het verdriet dat je leven nog beheerst. Het verdriet van jou als kind dat niet voldoende kreeg waarop het hoopte ( liefde ) en zichzelf daarvoor de schuld heeft gegeven. Als vanzelfsprekend. Waarvoor het kind zich schaamt of spijt heeft dat het niet meer heeft gedaan om die liefde wel te krijgen.
De voedingsbodem voor eenzaamheid
Hier ligt de bodem van je diepe gevoel van eenzaamheid. De eenzaamheid in de zin van het missen van de verbinding met onvoorwaardelijke liefde, de Bron waaruit je bent voortgekomen. Een verbinding die eigenlijk diep vanuit je ziel zo als vanzelfsprekend voelt en dat in deze wereldse realiteit niet blijkt te zijn. Waardoor jij jezelf schuldig voelt want het moet dan wel aan jou liggen. Je bent niet goed genoeg, niet knap genoeg, niet zelfverzekerd genoeg, niet rijk genoeg, niet talentvol genoeg. Wat dan ook. Waardoor je niet ontvangt waar je op hoopt ( liefde ) en DAT ALLES MOET wel aan jou liggen. Eigen schuld dikke bult, dikke bullshit.
Zelf-liefde? Zet je innerlijke babbelbox even ON HOLD
Weet je wat een mooie vorm van zelf-liefde is? Snoer je Innerlijke Criticus even de mond. De stem in jou die vertelt waarom je niet voldoet. Snoer je Perfectionist eens even de mond. De stem in jou die je de druk oplegt om alles perfect te moeten doen of perfect te moeten zijn want anders krijg je niet waar je zo op hoopt. Snoer je Behager eens de mond. De stem in jou die je de druk oplegt om steeds verantwoordelijk te moeten zijn voor andermans geluk. Snoer de Drammer in jou eens de mond. De stem die steeds loopt te drammen dat DIT EN DAT nu MOET gebeuren want anders .. blablabla.
“Praat” eens met de Milde Leraar in jou. Die is er wel, je zal hem alleen met een vergrootglas mogen gaan zoeken. “Praat” eens met de Losbol in jou die het geen moer kan schelen of ie, iets of iemand perfect is of niet en lekker z’n eigen gang gaat. “Praat” eens met de Egoïst in jou. De stem in jou die lak heeft aan anderen en vooral met zichzelf bezig is. Niet per se ten koste van anderen maar door iets goeds te doen voor anderen NADAT je goed hebt gedaan voor jezelf ( Jazeker, dat kan echt).
Luister eens naar ze, ze zitten ook in jou en ze hebben je wat te vertellen. Een verhaal met een verzoek aan jou om ze meer toe te laten in je leven. Om er meer te mogen zijn zodat er meer balans komt in jouw innerlijke slappe koord act. Om er meer te mogen zijn om de pressie op jouw overheersende rollen ( bijv. de Innerlijke Criticus, de Perfectionist, de Behager, de Drammer ) te verlichten en om je daarmee te herinneren aan je zelf-liefde die er altijd al was en net zover is weggestopt als je echte zelf: in het verdomhoekje.
Kom, doe ’s depresslief voor jezelf. Smaakt dit naar meer? Vraag het ons.