Geven, geven, geven … je energie en je leven, niet voor even, altijd maar blijven geven. Tijdens de diverse retraites bij ons in Tenerife komen we vaak deelnemers tegen die zichzelf bijna letterlijk hebben weggegeven.
In hun werk, relaties, aan familie, vrienden, collega’s. Soms geven ze zoveel dat ze zelfs hun gezondheid hebben weggegeven en bijna burn-out bij ons terecht komen.
Ik geloof in het feit dat we in ons leven mensen tegenkomen die ons spiegelen en uiteraard is dit hier ook zo.
Jarenlang, en nog steeds, worstel(de) ik met de Disease to Please, de “ziekte” om het de ander altijd maar naar de zin te willen maken. En dat naar de zin maken betekent in de praktijk meestal: mezelf een slag in de rondte werken, altijd voor iedereen klaar staan, het zorgen dat niemand iets tekort komt, niet zo goed zijn in grenzen stellen en anderen daaroverheen laten walsen, veel verantwoordelijkheid naar mezelf toe trekken, altijd wat te doen moeten hebben, me druk maken over wat anderen van me vinden of denken.
Stapje voor stapje heb ik geleerd om meer en beter aan mezelf te denken, om meer rekening te houden met wat ik nou wil en om daar naar te handelen.
Stapje voor stapje heb ik geleerd om het woord NEE wat vaker uit m’n strotje te persen. Stapje voor stapje heb ik geleerd om rekening te houden met mijn behoeften en dat ook aan te geven aan mijn omgeving. Stapje voor stapje met veel val- en opsta momenten tussendoor of zelfs hele valkuilen die open en dicht klapten nadat ik er in gedonderd of geknikkerd was.
Hoe mooi en dankbaar dan ook om nu hier retraite deelnemers te mogen ontvangen die deze stappen ook willen maken! Zo hadden we een retraite gast die heel veel collega’s aan haar bureau kreeg. En al die collega’s kwamen hun verhaal over haar uitstorten. Over hun problemen in hun relaties, met hun kinderen, met hun werk of over het inkomen. Noem maar op. Al hun sociale slodder deelden ze met haar en zij luisterde braaf en gaf tips. Omdat ze meende dat ze dat zo hoorde te doen want ja “die mensen moeten toch ergens hun verhaal kwijt”. Gevolg was wel dat deze therapie thee sessies met collega’s zoveel tijd en energie van haar in beslag namen dat ze inmiddels 60 tot 80 uur moest werken om haar eigenlijke werk nog af te krijgen. Niet gek dat ze compleet uitgewrongen, afgedroogd en bijna afgebrand bij ons aankwam voor … .
rrrrrrust.
Tien dagen zijn we met haar aan de slag gegaan en ze heeft geleerd om beter keuzes voor zichzelf te maken, om grenzen te stellen en om niet zomaar elke minuut een luisterend oor te zijn voor collega’s die, uiteindelijk, niet echt hun leven wilden veranderen en alleen een klaagmuur nodig hadden om tegen aan te druppelen. Om dan na het volgend weekend opnieuw hun klaagzang in the Voice of Dramaland weer af te komen steken.
Vol energie, passie en enthousiasme over nieuwe plannen in haar leven is ze terug naar Londen gegaan om hier mee aan de slag te gaan. Mooi hé?!
Herken je jezelf hierin en wil je hier voor jezelf mee aan de slag? Doe dan eens mee aan onze GRATIS mini training of schrijf je in voor ons half jaar programma Keuzes in Geluk
geschreven door Willian Kirchner
