De mensheid is momenteel, als collectief, evolutionair haar kind fase aan het ontgroeien. Dat mocht tijd worden na zoveel duizenden jaar in de figuurlijke luiers te hebben rondgelopen. De mensheid bevindt zich momenteel aan het begin van haar puberale fase. Tijd om het eens te hebben over de Homo Puberales – de puberende mens en de puberende mensheid.
Hoe zit dat dan? Over gezag en respect
Kleine kinderen respecteren het gezag van hun ouders. Soms vrijwillig, omdat ze menen dat ouders het beste met hun voor hebben en de wijsheid in pacht hebben. Soms kwaadschiks, als ouders hun wil en macht met dwingende kracht (lees: valse macht) opleggen. Het kind schikt zich in deze overmacht, wetende dat het geen schijn van kans heeft als het er tegenin zou gaan.
Zo ook de mensheid en hoe velen van ons zich tot nu toe hebben gedragen ten opzichte van het gezag van overheden en de staat. We meenden dat de overheid het beste met ons voorhad en zelfs dat ze de wijsheid in pacht hadden en wisten wat ze deden vanuit hun gerespecteerde positie en veronderstelde kennis en kunde.
We worden besodemieterd
Of we zagen best wel dat ze niet altijd eerlijk tegen ons waren, ons soms rechtuit besodemieterden en zelf niet het goede voorbeeld konden geven. Dat ze ons vertelden dat we zus en zo moesten zijn en doen terwijl ze zelf het tegenovergestelde doen of zijn. Als we daartegen in gingen werden we netjes of minder netjes op onze plek gezet en hadden we ons te schikken naar het gezag en “de wil van de democratische meerderheid”. Net zoals ouders vaak samenspannen en daarmee een “democratische” meerderheid vormen t.o. van het kind of de kinderen.
Je hebt 't maar te slikken!
We hadden het maar te accepteren en 1 keer in de zoveel jaren krijgen we, de kind-mensheid, de illusie voorgeschoteld dat we inspraak hebben en mogen stemmen. Net zoals we van onze ouders soms de indruk kregen een soort van stemrecht te hebben terwijl het meestal uiteindelijk toch ging zoals zij het hadden bedacht. Uiteraard had je dat vrij goed in de gaten, maar wat kon je anders dan je schikken in deze overmacht? Vrij weinig tot niets.
Volledig afhankelijk en machteloos
Als kind ben je volledig afhankelijk van je ouders voor je voortbestaan. Een klein kind kan niet zelf voor eten, kleding, onderdak e.d. zorgen. Dat betekent dat je jezelf daardoor wel hebt te schikken naar degenen die hier wél voor zorgen. Je bent volledig afhankelijk, kan nog niet op eigen benen staan, hebt nog weinig levenservaring en zou in 7 sloten tegelijk lopen. Dus ja, je moet wel.
Net zoals de kind-mensheid meent (binnenkort: meende) volledig afhankelijk te zijn van de overheid-ouders. Vadertje Staat is een bekende term die deze lading volgens mij aardig dekt. Een overheid die uitstraalt: “Geen zorgen, wij zorgen wel voor jou. Blijf vooral maar afhankelijk van ons, wij weten wat goed voor je is. Jullie kunnen dat allemaal niet zelf, wij regelen het wel. “
Verstikkend
Ondertussen groei je op en meer en meer voel je jezelf gefileerd door de verstikkende deken van het overheersende ouder machtsblok. Of, je bent gewoon braaf mee gaan varen in het maalstroompje dat je ouders voor je hebben uitgestippeld en in alles volg je hen om ze maar niet teleur te stellen. Of stomweg vanuit de door hen gecreëerde gevoelens van onzekerheid bij het kind. Die dan weer te groot zijn om je eigen pad te gaan uitstippelen, los van de wil van je ouders.
Hoe dan ook .. er komt een pubertijd. Op persoonlijk en op mensheid-maatschappelijk niveau.
Wat gebeurt er dan op persoonlijk niveau? Het onderdrukte kind krijgt stilaan in de gaten dat er een dag komt dat het helemaal voor zichzelf kan gaan zorgen. Dat het kan gaan werken of een uitkering aan kan vragen. Dat het daarmee voedsel, kleding, onderdak, vertier kan regelen. Zonder afhankelijkheid van de ouders!
Puberale opstand en weerstand is dan ook vaak een uitvloeisel van het kind-besef dat er een dag komt dat het zelfstandig kan gaan zijn en DUS zich niet meer hoeft te gaan schikken naar de grillen, de wil en vooral valse macht van het ouderblok. Pay back time! Vanuit de onderdrukte boosheid komt een kracht vrij die we puberale weerstand noemen. Een verzet tegen een jarenlange “onderdrukking” tegen de eigen vrij wil in. Ik laat het hormonale aspect van de pubertijd hier heel even links liggen, me beseffende dat dit ook een rol(letje) speelt en tegelijkertijd niet zo heel relevant is voor deze blog.
Is dat niet wat we nu ook zien gebeuren op maatschappelijk niveau?
Een verzet, een weerstand en zelfs hier daar een opstand tegen het gezag en de overheid? Ons beseffende dat ze ons jarenlang straal voor de gek hebben gehouden, wij dit maar hebben gepikt en geslikt en dat nu het besef komt dat we “binnenkort” op eigen benen kunnen staan zonder de manipulerende betutteling van bovenaf van hen die bewezen hebben het helemaal niet altijd zo goed te weten en al helemaal niet de wijsheid in pacht te hebben?
Uiteraard heb je ook de brave pubers waarbij het nauwelijks te merken is dat ze puberen. Braaf sjokken ze hun kindertijd uit, murw gebeukt door de overheersende macht en feitelijk nooit echt begonnen om voor zichzelf te denken of voor zichzelf op te komen. Netjes volgen ze de voorouderlijke lijntjes, zonder buiten de kaders te piesen. Dat deel van de puber-mensheid zien we ook nu nog steeds. Braaf in de pas, ja en amen geeuwend na elke persconferentie van IeneMieneRutte en Co. Nog steeds loyaal aan Vadertje Staat ervan uit gaande dat zij zo hun best doen en wel weten wat ze ons op de mouw spelden, zelfs als het een minimaal getest vaccin is.
Weerstand of mee-stand?
Okay, de mensheid pubert en een deel gaat in de weerstand en een deel in de mee-stand.
Op zich is dit een positieve constatering; dat de mensheid in de puber fase zit. In elk geval betekent dit dat we de kind-fase na een paar duizend jaar nu aan het ontgroeien zijn. Dat we ons niet zomaar meer van alles laten welgevallen door het “ouderlijke” machtsblok van staat of kerk. Dat we niet zomaar meer van alles aannemen en stilzwijgend over ons heen laten gaan uit angst voor macht en inherent misbruik daarvan.
Op eigen benen
Dat we ons stilaan gaan beseffen dat we “binnenkort” op eigen benen kunnen gaan staan. Dat we volwassen gaan worden en als zodanig onze eigen verantwoordelijk mogen gaan nemen. Het eindelijk zelf mogen gaan doen, naar eigen inzicht. Met het recht om ook daarin te leren en om er dus af toe flink naast te zitten. Om vervolgens te leren dat ervaring niks anders is dan de optelsom van alle stappen die je zelf zet, los van het handje van het “ouderlijke” gezag. Dat je het recht hebt om op deze manier je eigen ervaringen op te gaan doen i.p.v. te moeten leven naar de vermeende ervaringen van anderen die “boven” je staan.
De kind-mensheid pubert
De kind-mensheid pubert en kijkt uit naar de fase van vrije volwassenheid. In elk geval dat deel van de puber-mensheid die weerstand voelt, de neiging tot opstand voelt. De dringende behoefte voelt om zich “los” te maken van de oubollige betutteling en het beschamende gebrek aan vertrouwen in de autonomie van het kind of de houding dat de kind-mensheid nog steeds aan het handje door het donkere dwaalbos van het volwassen leven dient te worden geleid.
Hoe gaat dat dan meestal op individueel puber niveau?
Pubers met een grote drang naar autonomie en zelfstandigheid GAAN en stappen uit de comfort zone van het ouderlijke huis. Zeggen hun ouders gedag en gaan, meestal, op eigen benen verder. Maken hun eigen keuzes en bepalen zelf wat goed voor hen is. Dat lijkt nu ook gaande bij de puber-mensheid. We ontgroeien stilaan ons “ouderlijke huis” waar de staat de scepter zwaait en soms met die scepter meer vliegen wegjaagt dan dat er zinvolle besluiten mee worden bekrachtigd.
Hoe mooi is dat? We geraken met z’n allen kind-af. We beseffen ons dat het tijd gaat zijn om ons voor te bereiden op de “eigen-benen” fase.
Gaat dat zonder slag of stoot? Nee uiteraard niet. Het kost nog de vaardigheid van een met olie ingesmeerde Sumo worstelaar om ons uit de houtgreep van het gezag te ontworstelen. Hij of zij die de macht heeft, heeft die niet omdat ze die zo graag weer afstaan. Met verkrampend vastklamp gedrag zal die macht verdedigd worden.
We komen los!
En toch… we komen los. Zoals een schip dat vastgelopen is op een zandbank, dienen we nog even te wachten op hoogtij om onszelf vlot te trekken.
Tenminste; we hebben nog het mensheid-puber deel dat graag mee wil blijven lopen in de ganzenpas van hen die hun brandgang al hebben laten uitstippelen door ouders en het Haagse Kabi-niet-zo-net. Die afgeleerd hebben om voor zichzelf te denken en te voelen en braaf het oude karrenspoor van generaties voor hen blijven uitslijten. Ook zij verlaten uiteindelijk het “ouderlijk” huis. Fysiek tenminste want de traditionele rol van de overheid zal veranderen. Deze zal en dient te transformeren van een machtspiramide naar concentrische cirkels waarin elke cirkel dienend en ondersteunend is aan de volgende cirkel en waarbij we naast elkaar gaan staan i.p.v. boven of onder elkaar. Wat er dan meteen voor zorg dat het ene blunderende en misbruikende gezag niet vervangen gaat worden door de volgende zelfkicker aan de top.
Filet Humain – in de mangelmolen van het leven
Energetisch zal dit volgzame deel van de puber-mensheid in verwarring raken. Gewend om sip en angstig naar boven te kijken voor het volgende taakje, opdracht, klusje. Opgelegd door bovenaf. En dat bovenaf, dat van alles oplegt, is er dan niet meer of is er vele malen minder. Gewend om te leven o.b. van een dwingend en opleggend voorbeeld zal hier grote verwarring ontstaan. Hopelijk kan hun post-puberale-mensheid fase inzichten geven om vooral ook op eigen benen te gaan staan om te voorkomen dat ze gemangeld gaan worden tot Filet Humain.
