Door het leven in de natuur, samen met de dieren verander je. Het klinkt gek, maar het is echt zo. Nu ik zie hoe het konijnen leven er aan toe gaat in een groot afgezet stuk vrijloop natuur, begin ik steeds meer vraagtekens te zetten bij het plaatsen van konijnen in kleine hokjes als zijnde " knuffel" huisdier. Wij (mijn zusje en ik) zijn ook opgegroeid met vele huisdieren en ik ben nog steeds van mening dat het hebben van dieren goed is voor de ontwikkeling van de mens (jong en oud). Dieren hebben over het algemeen namelijk een kleiner brein, denken niet zo veel na, piekeren niet... Ze zijn in die zin veel puurder dan wij. Ze zoeken naar eten, poepen, piesen, fokken, slapen en gaan weer op zoek naar eten. De enige stress die zij ervaren is op het moment dat er een nieuwe rangorde bepaald moet worden of wanneer er een vijand zich aandient. De natuurlijke vijand hebben wij door middel van een hek eigenlijk al buitengesloten dus alleen rangorde blijft nog over.
"Elke strijd die er is gaat over rangorde" ik hoor het Willem in de opleiding familie opstellingen ook nog zeggen.
Bij de konijnen vindt er strijd plaats als het alfa mannetje zwakker is. En dat hoeft niet eens te zijn omdat hij ziek is, dat kan ook zijn omdat nieuwe jonge konijnen die opgroeien, groter en sterker worden. Hoe dan ook, het is bij hen erg belangrijk om te bepalen wie de baas is, wie er voorop loopt, wie het meest recht heeft op voedsel.
Het is heel interessant om dat spel, die strijd, te zien. En vooral als je erbij bedenkt dat wij als mensen continue hetzelfde doen, alleen dan op een groter speelveld. En je dan eens te bedenken hoe idioot de rol van bijv. "assistent manager" eigenlijk is. Je bent de baas, maar eigenlijk ook niet. Ik heb nog nooit een konijn assistent zien zijn... Misschien dat er daarom ook geen konijnen met een depressie zijn ;)