Dit is voor mij regelmatig erg lastig!
Bij een poging tot het bewaken van mijn grenzen, laat ik toch vaak anderen over mijn grenzen heengaan. Stem ik ergens mee in terwijl ik eigenlijk een andere keuze had willen maken. En die andere keuze niet maak, ter wille van de ander. Ten koste van mezelf. Om daar dan vervolgens een vervelend gevoel te hebben, ondanks dat ik het goed wil doen voor de ander.
Hoe dichterbij mijn gevoel de mensen staan die een beroep op me doen – en waar ik op dat moment eigenlijk het liefst NEE tegen zou willen zeggen omdat het botst met wat ik echt zou willen – hoe lastiger het is om mijn grenzen te bewaken.
Dit doe ik om een reden: Ik hoop of verwacht dat het ‘toch instemmen’ me iets positiefs oplevert. Ook al vertel ik mezelf dat ik het voor de ander doe, in de kern en in mijn onderbewustzijn, hoop of verwacht ik ‘iets’ positiefs voor mezelf. Dit ‘iets’ heeft te maken met mijn behoeften en door in te stemmen, grenzeloos te zijn, hoop of verwacht ik dat deze bepaalde behoeften vervuld gaan worden.
Dit kan de behoefte zijn aan een stuk waardering of erkenning. Dit kan de behoefte zijn om een dieper gelegen schuldgevoel te sussen. Dit kan de behoefte zijn aan veiligheid want als ik instem dan vinden ze me lief, leuk en aardig en laten ze me niet in de steek of worden ze niet boos op me. Geven ze niet het gevoel dat ik niet voldoe aan hun (of aan mijn eigen) verwachtingen.
Daarom wil ik niemand tekortdoen en doe ik, tegelijkertijd, mezelf tekort.
Wat me dat opleverde lees je morgen in deel 2 van deze blog!