Wie ben ik nou eigenlijk?
Stel je jezelf weleens die vraag?
Ben jij iemand die veel bezig is met het ontdekken van jezelf? Met persoonlijke ontwikkeling of bewustwording? Met de puzzel van jouw persoon en jouw leven? Wie ben ik echt als ik helemaal mezelf ben?
En waarom ik de buitenwereld niet gemakkelijk laat zien wie ik echt ben?
Wie ben ik?
·Ben ik echt die rots in de branding die fier en trots overeind probeert te blijven staan terwijl de golven keer op keer proberen me omver te spoelen?
·Ben ik echt diegene die van alle kanten probeert te voldoen aan wat ik denk dat mijn omgeving van mij verwacht? Zodat ik me maar een goed mens kan voelen. Ondanks het feit dat ik keer op keer de teleurstelling voel bij de ander. Het tekortschieten, mijn imperfectie, mijn falen.
Teleurstelling
De teleurstelling van de ander die me laat merken dat het mij niet lukt om die ander echt gelukkig te maken. Ondanks dat die verwachting er wel lijkt te zijn. In mijn gedachten.
De teleurstelling van de ander die toch nog nét iets meer van mij verwacht dan dat ik kan geven en met angst en beven zet ik me schrap, voor de golven van kritiek. Stress!
Wat wil je van me?
Vragende ogen waarmee je kijkt: wat wil je van me? Wat kan ik voor je doen? Wat moet ik doen? Wil je me een klus, karwei, helderheid of een opdracht geven? Dan weet ik tenminste wat ik kan doen om jou tevreden te stellen. Om mezelf goed te voelen. Even.
Verantwoordelijkheid:
Het vermogen om antwoord te geven en de dwang voelen dat “ik kan daar niet op antwoorden, ik kan daar niet aan voldoen” nooit uitgesproken kan worden. Nooit uitgesproken mag worden.
Want dat voelt als falen. Als schuld. Als schaamte. Als tekortschieten
Falen en tekortschieten in het tevreden stellen of gelukkig maken van de ander.
Werkdruk, relatie stress, burn out, depressie zijn de gevolgen
Zorgen voor de ander is op eerste plaats zorgen voor jezelf.
Klinkt dat egoïstisch? En welke gedachten heb je daar dan bij, bij egoïstische mensen?
Vraag je het volgende eens af:
Mijn gedrag of strategie is: verantwoordelijkheid nemen en me zelfs verantwoordelijk maken voor het welzijn en geluk van de ander. De ander kan je partner zijn maar ook je werkgever of je ouders, familie, vrienden etc.
Mijn gedachten daarbij zijn: “Als ik de ander niet tevreden stel of gelukkig maak, dan voldoe ik niet aan de verwachtingen en als ik niet aan de verwachtingen voldoe, dan word ik niet gewaardeerd, dan twijfel ik aan mijn bestaan en aan mezelf, dan daalt mijn zelfvertrouwen, dan word ik niet meer aardig of lief gevonden, dan laten ze me in de steek of ik word er uit geknikkerd.
Stel je eens voor welke gevoelens daarbij opkomen. Ik geloof niet dat ik je die ook voor hoef te kauwen want als je jezelf herkent in dit verhaal, dan weet je heel goed welke gevoelens daar bij opkomen. En die zijn niet mals.
Waarom?
Omdat je had gehoopt en zelfs had verwacht dat je gedrag, veel en zelfs teveel verantwoordelijkheid nemen, zouden leiden tot iets positiefs.
Waardering, erkenning, promotie, een aai over de bol, het idee dat je dan een goed mens bent, duidelijkheid over je positie in je relatie of werk, een garantie voor continuïteit in je relatie of werk, veiligheid in je relatie of je werk.
Bestaansrecht. Alsof dat iets is dat je dient te verdienen door iets of iemand te zijn of door iets of iets juist niet te doen.
Besef je heel goed dat jouw gevoel van geluk daarmee volledig in handen ligt van de buitenwereld. Zij bepalen of jij je goed voelt of niet. Zij bepalen of jij je waardering krijgt waar je om smeekt met je gedrag .. of niet. Zij bepalen jouw leven en jij bent ondertussen alleen aan het overleven.
Herken je deze gevoelens bij jezelf?
Onbegrepen, irritatie, frustratie omdat je jezelf een slaaf voelt van je omstandigheden? Onmacht over wat nog te doen dat wel als “goed” wordt bestempeld door je omgeving? Verwarring door de onduidelijkheid wat je nu nog te doen staat of waar je nu op kunt aanhaken als kans om het deze keer wel de ander naar de zin te maken?
Dezelfde patronen
Krijg je stilaan in de gaten dat je ronddraait in een cirkeltje van dezelfde patronen? Dat er steeds een zelfde soort mensen, gebeurtenissen, voorvallen, situaties op je pad komen die met dit thema te maken hebben?
Heb je dan ook in de gaten wat je steeds doet als reactie daarop? Precies, nog meer van hetzelfde: nog meer verantwoordelijkheid nemen, nog harder je best gaan doen, nog meer gaan zorgen voor de ander.
Jezelf nog harder voorbij hollen. Tot je struikelt, letterlijk of figuurlijk. Gaat u daar maar even liggen.
Dat kan anders. En ja, daarvoor mag je dan iets meer aan jezelf gaan denken. Iets egoïstischer zijn. Ondanks je oordelen of vooroordelen over dergelijke mensen.
Bij deze steek ik je de hand toe.
Stop met het gedrag van een hond die zijn eigen staart probeert te vangen.
Wat we je aanbieden is een gratis en vrijblijvend online kennismaking. Gewoon, gewoon. Een bakje koffie of thee erbij en even een gesprek van mens tot mens. Open, helder, duidelijk, verhelderend.
En ja, ook confronterend. Want met alle respect, dat heb je mijn inziens ook nodig om in te zien dat verandering nodig is.
Wil je weten wie je echt bent?
Vraag je gratis en vrijblijvende online gesprek hier aan: https://www.willianenlindsay.online/contact-opnemen
